Vrijdag, 13 februari, 2004

Op vrijdagochtend, 13 februari, ging om 6 uur de wekker. Dit is niet ongewoon, want iedere ochtend moet Katja om die tijd opstaan. Maar deze ochtend was het leuk om vroeg op te staan, want we zouden naar New York gaan! Het feit dat het vrijdag de dertiende was speelde wel door mijn hoofd, maar ik besloot het er maar op te houden, dat dat ons geluk zou brengen.

Om 6:30 stond Lauren, de babysitter, voor de deur en om 7 uur, na de kinderen flinke knuffels te hebben gegeven, reden Rick en ik weg, naar Union Station in Washington.

Van daar zou onze trein om 9 uur vertrekken. We realiseerden ons, dat het zo lang geleden was, dat we de trein hadden genomen, dat we geen idee hadden hoe lang van tevoren we op het station moesten zijn. Bovendien verwachtten we, dat met alle terreurdreigingen, Amtrak ook wel extra veiligheidsmaatregelen zou hebben.

Maar nee, hoor, vijftien minuten voor vertrek moesten we bij de gate zijn, verder geen extra veiligheidsprocedures en onze baggage konden we gewoon mee in de trein nemen.

We waren dus veel te vroeg en aten nog een lekker ontbijtje in de stationshal. Union Station is een prachtig station met allerlei beelden, die van boven op je neerkijken. Er zijn 32 restaurantjes waar je uit kunt kiezen, dus gebrek aan eten is er niet!

Al gauw was het kwart voor negen en konden we de trein in. We namen de Acela Express, de snelste trein van Amtrak, met 150 mijl per uur zoef je naar New York. De trein stopte onderweg nog 5 keer, o.a. in Baltimore, Philadelphia en Newark, New Jersey.

De stoelen waren erg comfortabel, met voetplankjes, zodat je lekker makkelijk kunt zitten. Rick en ik maakten van de gelegenheid gebruik om wat te doezelen, want Saskia had ons ’s nachts flink wakker gehouden.

In Wilmington, Delaware, zagen we een enorme groep Amish de trein in stappen. We verbaasden ons daar over, want we dachten, dat de Amish helemaal geen moderne vervoersmiddelen gebruikten. Ik vind het altijd weer fascinerend om te zien hoe anders die mensen zich kleden en vraag me wel eens af hoe het zou zijn in de tegenwoordige wereld die godsdienst aan te hangen.

Verder bood de trein weinig vertier qua uitzicht, het trajekt loopt door de slechtste krottenwijken en overal zag je de gangster graffitti op de muren. Soms kwamen we wel door leuke plaatsjes met mooie kerken. Maar over het algemeen zie je vanuit de trein, tenminste op deze route, niet het mooiste deel van Amerika!

Twee uur en 50 minuten na ons vertrek uit Washington liepen we New York’s Penn(sylvania) Station binnen. Het was er een chaos van wachtende mensen, dus we liepen gauw naar buiten op zoek naar een taxi. Deze bracht ons binnen 20 minuten door druk toeterend verkeer naar ons hotel, het New York Hilton aan de Avenue of the America’s.

We hadden geluk, we konden meteen onze kamer in. Het was inmiddels half een en om kwart voor twee hadden we een lunch reservering bij Nobu, een heel bekend Japans restaurant in het Financial District. We hadden dus net genoeg tijd om Theater tickets te regelen voor de avondshow.

In de trein hadden we de Broadway shows al bekeken en besloten, dat Aida onze eerste keus zou zijn. Helaas is dat een liefdesverhaal en dus erg in trek op Valentijnsweekend en er waren enkel nog “slechte” kaartjes voor te krijgen. Janet, de juffrouw achter de ticketbalie bij het Hilton was een echte New Yorkse en ze deelde mede, dat ze die niet aan ons zou verkopen. Ook Gypsy met Bernadette Peters, onze tweede keuze, was uitverkocht. Maar gelukkig konden we heel goede orchestra tickets krijgen voor nummer 3 op onze lijst: Thoroughly Modern Millie, wat in het theater van de Marriott Marquis speelt.

Kaartjes op deze manier verkrijgen is een flink stuk duurder, dan van het theater of van de TKTS stand op Times Square, want je krijgt ze via een broker, die een flinke hap commissie vraagt. Maar ach, we wilden gaan en waren laat en hadden geen zin om tijd te verdoen met in de rij staan bij TKTS.

Het restaurant “Nobu”, waar we lunch aten, ligt in TriBeCa (Triangle Below Canal), dichtbij het Financial District. Dit restaurant is zo gewild, dat ik een maand van te voren al moest smeken om een reservering. De chef creeert heel interessante Japanse gerechten en hun sushi is supervers. Het was een buitengewoon lekkere lunch, een goed begin van ons lange weekend! Ook hun wasabi Bloody Mary’s gingen er goed in!

We besloten ’s middags de musea, die ik graag wilde zien, te bezoeken. De taxi zette ons voor het Guggenheim Museum af. Dit gebouw ziet er van buiten heel grappig uit: wit met grote ronde verdiepingen. Helaas is het slecht onderhouden, de verf bladdert overal vanaf. Dat was al een tegenvaller. Maar binnen was het ook maar matig. Ze zaten tussen tentoonstellingen in en het was een gezaag en getimmer van jewelste. Er waren maar 3 galerijen open, de rest van het museum was dicht. Dit betekende, dat we niet spiraalsgewijs naar boven konden lopen, waar het museum bekend om is. Heel jammer!

De kunst die er wel was was wel interessant voor mij. De meeste artiesten, zoals Kandinsky, Paul Klee en Picasso heb ik vorig jaar in de klassen van de kinderen besproken. Ook Rick keek zijn ogen uit en we waren het erover eens, dat Kandinsky een van de “leukste” artiesten was.

Vrijwel aan de overkant van het Guggenheim ligt het Metropolitan Museum of Art. Dit museum was zoveel groter, dan ik had verwacht! We hebben er alle Nederlandse werken bekeken, het museum heeft een heel stel Rembrandts (waaronder zijn bekende zelfportret), een Jan Steen en een paar werken van Vermeer. Ook waren er minder bekende Nederlanders en natuurlijk landschappen van Ruijsdael, zo leuk, van die echte oud-Nederlandse vergezichten. Ook de stillevens waren vooral Nederlands. Ze zijn zo precies geschilderd, dat het wel een foto lijkt.

Dit deel van het museum alleen al nam meer dan een uur in beslag en het was broeierig warm in de zalen, dus hielden we het voor de rest voor gezien dit keer. We wilden nog wat rusten voor we naar de show zouden gaan en het was nog een eind terug naar het hotel. De “Met” wil ik echter zeker op een volgend bezoek nog eens bezoeken, er was zoveel, dat me er interesseerde!

We liepen de 30+ blokken van de Met naar het hotel, langs Central Park en de luxe winkels aan Fifth Avenue. Daar zagen we ook, dat onze geliefde speelgoedwinkel F.A.O. Schwarz, waar o.a. de film “Big” gefilmd werd, voorgoed de deuren heeft gesloten.

Omdat de tijd begon te dringen en we niet verwachtten om zomaar een tafeltje bij een restaurant te kunnen bemachtigen, besloten we het avondeten in onze kamer te bestellen. We aten terwijl we ons opdoften voor het theater.

Het New York Hilton ligt eigenlijk perfect tussen Fifth Avenue en Broadway in, niets is te ver lopen. Ook dit theater niet. We waren nog nooit in het Marquis Theater geweest en waren aangenaam verrast door hoe groot het is en hoe lekker de stoelen zitten.

Heel in het kort is Thoroughly Modern Millie het verhaal van een meisje uit Kansas in de jaren 20, die alles op alles zet om in New York een nieuw leven op te bouwen. Ze komt er met niets aan en wordt verwezen naar een “hotel” voor alleenstaande meisjes zonder geld. Dit hotel wordt gerund door Delta Burke (een redelijk bekende televisiester hier), die als Oosterse dame poseert en die extra geld in de wacht sleept door weesmeisjes uit haar “hotel” als witte slavinnen naar Hong Kong te verschepen.

Intussen probeert Millie een baan te vinden, ze wil alleen werken voor een ongetrouwde baas, want zij wil die baas trouwen en zo rijk worden. Natuurlijk werkt het allemaal heel anders en ontmoet ze een man, die niet erg succesvol lijkt, waar ze tegen beter weten in verliefd op wordt.

Uiteindelijk wordt Delta Burke natuurlijk uitgevonden en blijkt, dat Millie’s liefde wel succesvol is en zoon van een heel rijke moeder. De actrice, die Millie speelde had een stem waar iedereen wel jaloers op moet zijn! Heel, heel mooi! We genoten.

Na nog een bezoek aan de enorm Virgin Megastore, waar Rick wat CD’s kocht en ik de DVD van “Under the Tuscan Sun” liepen we terug over het door alle neon fel verlichte Times Square.

Zaterdag, 14 februari 2004

Op zaterdagochtend bestelden we om 8 uur ontbijt op bed. Ik had pannenkoeken met banaan en walnoten, Rick corned beef hash.

Omdat het overal zo druk was vanwege Valentijnsdag besloten we de NBC Studio Tour als eerste te doen. NBC was slechts twee blokken van ons hotel en we waren er vroeg genoeg, zodat we vrijwel meteen met de tour meekonden.

Na het doorkijken van alle tassen gingen we met een groep van 30 mensen met twee liften naar boven. Dit was flink sardienenwerk! Maar het lukte. Als eerste kregen we een film over de geschiedenis van NBC te zien. Ik wist helemaal niet hoe belangrijk NBC in de geschiedenis van radio en televisie was en hoeveel dingen zij als eerste deden! Eigenlijk alle “eersten” in de geschiedenis van radio en televisie in de VS.

Toen de film over was, werden we weer in de liften gepropt, ditmaal om naar de nieuws studios te gaan. We kregen de “NBC Nightly News” studio te zien, waar Tom Brokaw nog even iedere avond het nieuws brengt. Hij gaat na de verkiezingen in november met pensioen en zal door MSNBCs Brian Williams worden opgevolgd. Dat zal een hele verandering zijn, Tom Brokaw zit er al zeker de 20 jaar dat ik hier in de VS ben.

De NBC Dateline studio, waar Stone Phillips zijn programma presenteert was interessant, omdat er zoveel foefjes waren gebruikt om dingen echt te laten lijken. Zoals linoleum dat met zwarte stift was bewerkt om het op parket te laten lijken. De studio ziet er van verre veel luxueuzer uit dan hij werkelijk is. Dit zal binnenkort veranderd moeten worden, als er digitaal uitgezonden gaat worden en de details zichtbaar zullen worden.

Als laatste zagen we de Saturday Night Live studio. Een chaotisch geheel van allerlei sets en mensen, die als mieren rondrenden om de show van die avond voor te bereiden. We vonden uit, dat de acteurs op vrijdag de hele dag oefenen, dus dat hadden we net gemist.

Een uurtje later stonden we weer in de enorme NBC winkel, maar we kochten nog maar niets, ondanks de vele leuke dingen, want dat zouden we de hele dag mee moeten sjouwen.

Buiten werd er enthousiast geschaatst op de ijsbaan bij Rockefeller Center. Een kleurig geheel met alle vlaggen om de ijsbaan.

Al gauw vonden we een taxi, die ons naar West Houston Street bracht. Van daaruit begonnen we een lange wandeling door Lower Manhattan.

Omdat ik foto’s wilde nemen van de bekende brandtrappen aan de huizen en watertorens bovenop de huizen, wilde ik door SoHo lopen. Deze historische buurt heeft heel mooie huizen, veelal baksteen met allerlei vormen erin en soms geschilderd.

SoHo (South of Houston) is een buurt vol kunstgalerijen. Het was er op deze zaterdagochtend heerlijk rustig, hoewel ik wel zo naar boven aan het kijken was, dat ik bijna een stel aanvaringen met anderen had.

Via de ook al historische buurt Tribeca liepen we naar Ground Zero. Hier waren we 2 jaar geleden ook geweest, maar het opruimwerk was natuurlijk een stuk verder gevorderd. Het stof, dat rond de graven bij de kerk lag, is opgeruimd. Het Subway station is open. Er hangen grote plakkaten ingegraveerd met de namen van de slachtoffers van IX XI (9/11). De symboliek van die datum zo met Romeinse cijfers viel me eigenlijk nu pas op.

Na daar wat rondgekeken te hebben liepen we naar Wall Street, langs o.a. de New York Stock Exchange, die zwaar bewaakt wordt. Het was inmiddels lunchtijd, dus aten we bij een deli aan Wall Street. Ik kon niet in New York zijn zonder een bagel met cream cheese en lox te eten! Het smaakte erg lekker en met hernieuwde energie zetten we onze wandeling voort.

We kwamen langs het grote South Street Seaport complex. De visafslag was gesloten, maar het rook er nog wel naar.

Na even zoeken, want we liepen onder de brug daar, vonden we het voetgangerspad over de Brooklyn Bridge. Ik ben dol op deze brug, de symmetrie met alle draden en de twee poorten, prachtig. We liepen tot halverwege de brug op, vanwaar we uitzicht hadden op het Vrijheidsbeeld in de verte en de Manhattan Skyline met het Empire State Building en het Chrysler gebouw.

Door een heel druk Chinatown, waar je je werkelijk in China waant, liepen we verder naar Mulberry Street, de bekendste straat in Little Italy, waar je langs het ene na het andere Italiaanse restaurant loopt. Heel grappig, opeens ben je van China naar Italie overgestapt. Er zijn wel aanwijzingen, dat Chinatown zich aan het uitbreiden is, want er zijn heel wat Chinese tekens tussen de Italiaanse woorden te vinden.

Terug op Houston Street namen we een taxi naar de Macy’s op 34th Street. Dit is een gigantisch warenhuis, waar ook de film Miracle on 34th Street gefilmd is. En iedere Thanksgiving is er de enorme Macy’s parade. Ik kreeg er van Rick robijnen en diamanten oorbelletjes om ’s avonds bij mijn nieuwe rode jurk te dragen! We namen de oude houten roltrappen naar boven en Rick ging op zoek naar een Burberry hoed, die zij niet verkochten.

Dus gingen we op zoek naar de Burberry winkel, die ongeveer 20 blokken verderop op 5th Avenue bleek te zijn. Ook daar konden ze Rick helaas niet helpen aan de hoed, die hij zocht.

Na een stop bij het hotel om ons op te frissen en sjiek aan te kleden, liepen we naar La Caravelle, het Franse restaurant waar we Valentijnsdag reserveringen hadden. We kregen een gezellig tafeltje in een hoek en bestelden Kir Royale. We konden kiezen tussen 6 voorafjes, 6 hoofdgerechten en 6 desserts. Rick verraste mij door de caviaar voor mij te bestellen. Ik heb nog nooit zoiets lekkers gegeten!

Als hoofdgerecht kozen we beiden de lamsboutjes, ook heel fijntjes klaargemaakt en verrukkelijk. Ook wat het dessert betreft waren we eensgezind, de witte en donkere chocolade mousse. Het was een heel bijzonder diner.

Omdat ik graag avondfoto’s wilde nemen, verkleedden we ons in onze gewone plunje en liepen naar de Chrysler Building en de Empire State Building, dat voor Valentijnsdag helemaal rood verlicht was. Het neon op Times Square had weer onweerstaanbare aantrekkingskracht en dus liepen we daar ook heen, het is en blijft opwindend om in dat gebied rond te lopen!

Moe, maar zeer voldaan rolden we ons bed in, wat een volle en interessante dag!

Zondag, 15 februari 2004

Het hotel schoof met de rekening (lekker laag met twee gratis nachten, dan is Rick’s vele reizen het weer waard!) een brief onder onze deur, dat er waarschijnlijk een lange rij voor de checkout zou zijn. Gelukkig waren we redelijk vroeg, want ze hadden te veel gerekend voor onze minibar. We brachten onze baggage bij de Belldesk, want onze trein zou pas om 3 uur vertrekken.

Het New York Hilton heeft een ontbijt restaurant, New York Marketplace, een buffet. Het voedsel was zeer matig, maar we hadden toch geen zin in een uitgebreid ontbijt na de uitspatting van de vorige avond.

Eenmaal weer buiten kwam een snijdende wind ons tegemoet en het vroor flink. We wilden nog naar de NBC winkel om Fear Factor t-shirts en andere memorabilia te kopen. Vooral de kinderen zijn dol op Fear Factor, dus dat waren grote hits.

We lieten ons door de kou niet weerhouden en wandelden over Fifth Avenue. We winkelden wat, vooral bij de enorme nieuwe American Girl Place en dronken koffie in de Trump Tower, nu overal bekend omdat er een nieuwe serie is met Donald Trump in de hoofdrol. Het is een competitie tussen jonge entrepeneurs met als hoofdprijs een internship bij Donald Trump.

Aan het eind van Fifth Avenue, vlak voor Central Park, ligt het beroemde historische Plaza Hotel. Ik had gelezen, dat er een portret van Eloise zou hangen. Eloise is de hoofdpersoon in het kinderboek “Eloise at the Plaza”, waar inmiddels ook een film van is gemaakt, die we allemaal gezien hebben. Natuurlijk moest ik daar een foto van maken.

Hoewel we voor de meisjes van alles konden vinden om mee te nemen, was dat voor Kai niet het geval. We wisten echter zeker, dat we bij de enorme Toys R Us op Times Square wel wat zouden zien voor hem. Die Toys R Us heeft een gigantisch Vrijheidsbeeld en Empire State Building gebouwd van Lego’s. We hoopten die in het klein te vinden, maar helaas werd dat niet verkocht.

Nadat we toch wat gevonden hadden voor Kai begon de tijd wat te dringen en zochten we een restaurant op voor lunch. We kozen de Playwright Cafe in een zijstraatje, waar we ons tegoed deden aan een Reuben sandwich.

En toen was de New York koek weer op, we haalden onze baggage op en namen een taxi naar het station. Helaas was het dit keer niet zo makkelijk stoelen naast elkaar te vinden in de trein. We moesten genoegen nemen met achteruit rijden en twee smakkende en constant etende enorme zwarte vrouwen tegenover ons, die de hele tijd op onze tenen trapten.

Toch is de trein voor ons de manier om naar New York te gaan, van nu af aan! En wat hadden we een heerlijk weekend!   ¶ 5:04 PM